آشنا (۳)

آشنا از پیش رویم رفت و دل بی یار ماند

خصم با تیغ ستم ،  در عرصه ی پیکار ماند

رنج ها دیدم من از این دوستان نیمه راه ؛

ای بسا نا آشنا تا لحظه ی دیدار ماند

من از این مامردمان ، نامردمی ها دیده ام

آشنا ، آن کس که در چشمان من چون خار ماند

کشتی امّیدم از این قوم بد بر گل نشست 

روح من از این ریاکاران بد ، بیزار ماند

تا نریزد خون من این قوم صد رنگ دورو ؛

از سر شب تا سحر چشمان من بیدار ماند

آمد و در بی نیازی پیش روی من نشست ؛

لیک در وقت نیازم رفت و دل بی یار ماند

ای بسا آن آشنا راز دلم را فاش کرد

وی بسا بیگانه ما را محرم اسرار ماند

                           ۱۳۸۳/۶/۸  تهران

              آشنایان

دل از ظلم ستمگر در فغان است

سراسر دیده ام اشک روان است

خداوندا !  به فریاد دلم رس !

که دل از  آشنایانم به جان است 

                     ۱۳۶۷   تنکابن