شب‌های تنهایی

أَلاَ بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ
(بدانید که دلها با یاد خدا آرام می‌گیرد)

شب‌های تنهایی

شدم تنها که تنهایی غمی سخت است، وایِ دل
کجا درمان پذیرد، رنج و درد بی‌دوای دل

هراسان است، دل شبها از این اندوه وحشت‌زا
منم دریای اشک و ماتمِ بی‌انتهایِ دل

به شبهای سیاه و سرد می‌پیچد، به‌هر سویی
صدای های‌‌های گریه‌ها، شب‌ناله‌های دل

ندارم هم‌زبانی تا که جویم رد پایش را
در این دوران محنت نیست یاری آشنای دل

به‌جای اشک، خون می‌ریزد از چشمان بی‌تابم
رسد اوج فلک هر لحظه اشک بی‌صدای دل

تنور سینه‌ام آبستن دردی جگرسوز است
نریزد آب، کس بر آتشم محض رضای دل

دلم در آتش غم سوخت، چشم از گریه خونین است
که از اندوه شد، خاکستر داغی سرای دل

دل بی‌تاب من کرده، هوای یار دیرینم
که این اندوه سخت بی‌قراری شد بلای دل

غم‌آلودم، غریب و بی‌کسم، تنهای تنهایم
که جز پروردگارِ دل ندارد کس هوای دل

در این شب‌های تنهایی به‌خود می‌لرزم از وحشت
ولی دل می‌شود، پرنور با یاد خدای دل
فضل الله نکولعل آزاد
۱۲ اسفندماه ۱۴۰۳ کرج
Www.lalazad.blogfa.com
Www.faznekooazad.blogfa.com
Www.f-lalazad.blogfa.com
Www.nekooazad.blogfa.com
Www.nekoolalazad.blogfa.com
Www.fazlollahnekoolalazad.blogfa.com

نوشته شده توسط فضل الله نکولعل آزاد در شنبه دوازدهم اسفند ۱۴۰۲ |