سفر روح

سفر روح
ای دوست! دوست دارم از این تن سفر کنم
با چشم دل به نور رخ تو نظر کنم

پر گیرم از دریچه ی زندانِ پیکرم
تا قرب، با کبوتر روحم گذر کنم

دیگر نبینم آتش اندوه سینه ای
تا در غمش از آتش دل دیده تر کنم

فارغ شوم ز قید اسارت، در آن جهان
از لطف هر چه دولت گیتی حذر کنم

لبهای خود به شکوه کنم باز گویمت
از فقر توده ها غزل مرگ سر کنم

تیغ ستم زند رگ مردان روزگار
از سوز آن سرای دلم شعله ور کنم

گر بگذرم ز گنبد هفت آسمان عشق
گوش فلک ز فتنه ی این دهر، کر کنم

از درّ ناب اگر که مرا ثروتی دهند
کاشانه های فقر، پر از سیم و زر کنم

گیرم که بی نیاز شوم از هر آنچه هست
یارب چگونه با غم این توده سر کنم؟
فضل الله نکولعل آزاد www.Fazlollahnekoolalazad.blogfa.com
فردیس کرج  ۱۳۹۸/۹/۱