نقاش دهر

 نقاش دهر

نقّاش دهر ، نقش تو در آسمان کشید !

اندام مرمرین ترا ، پرنیان کشید !

بس رنج برد ، پیکر گل را جلا دهد

آن طرح پرنیان ترا بس گران کشید

موجی نهاد ، بر تن نرم و حریر تو ،

زیبایی نگاه ترا بیکران کشید

آن سینه ی پرند چو آئینه ی بلور ؛

در کارگاه عاطفه ، آرام جان کشید

آغوش سینه های پرندت ، پناه خواب ؛

گیسوی پرنیان ترا سایبان کشید

چشم کشیده ای به تو بخشید روزگار؛

ابروی چون هلال تو شکل کمان کشید

تا کس حسادتی نکند ، بر بلور تن ؛

در یک نگارخانه ترا در نهان کشید !

                تهران    ۱۳۸۳/۸/۱۵

فضل الله نكولعل آزاد   www.lalazad.blogfa.com